14 februari

Bijna negen maandjes geleden betoverde een prins zijn prinsesje met een kus. En ja hoor, net zoals in de sprookjes... In het prille begin wist geen van beide wat ze moesten aanvangen met die rare kantjes en vreemde gevoelens. Het prinsesje ontdekte dat ze het fijn vond om af en toe klein en hulpeloos te zijn voor haar grote liefde. Ze leerde niet alleen knopjes in haar hoofd afzetten maar vooral heel erg genieten van pijntjes en koudjes. Van kaarsjes en zweepjes. Van touwtjes en balletjes.

De eerst onzekere prins kwam opnieuw zijn dominante ik tegen. Je weet wel, dat erge kantje waardoor hij graag meisjes op de billen slaat. Hij werd ouder en tegelijk ook jonger, niet alleen sterker maar vooral veel groter. Figuurlijk dan toch. Met kleine en soms grote beetjes vond het koppeltje meer vertrouwen in elkaar. Op een dag was het zelfs zo groot dat het een gat in de wolken maakte en allemaal zonnestraaltjes te voorschijn toverde. Precies op dat speciale moment, gaf het prinsesje zichzelf aan haar prins, die vanaf toen ook haar Meester was. Opeens kon hij doen met haar waar hij zin in had. Spelen. Gebruiken. Pijn doen. Vernederen. Gek maken. Alles. Want ze is van hem. Helemaal.

Kleine meisjes worden groot

Zoals de aarde rond de zon draait, zo worden kleine meisjes groot. Grote kleine meisjes worden ook kleine grote slavinnetjes, die met grote ogen opkijken naar nog grotere Meesters. Maar ook andere kleine feitjes en grote waarheden mogen niet vergeten worden.

Elke morgen, wanneer de zon met kleine straaltjes boven de horizon uitspringt, drinken sommige mensen uit grote kopjes terwijl anderen moeten dienen als kleine bordjes. Op koude winterdagen krijgen stoute sletjes geen warme chocolademelk maar grote ijsblokjes als beloning. Want zoals straf gelijk is aan beloning, zo is koud even fijn als warm en klein even leuk als groot.

"Seksueel masochisme is een mensenrecht"

http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/737256/2009/03/03/Seksueel-masochisme-is-een-mensenrecht.dhtml

Koude en warme chocolademelk

Sommige mensen houden van warme chocolademelk. Anderen hebben liever koude. Of gewoon beide. Waarom? Gewoon. Omdat het zo is. Sommige kleine meisjes houden van kriebelende veertjes. Andere hebben liever petsende zweepjes. Geef mij maar beide. Daarom. Omdat het leuk is.

Ik hou van sex met zweepjes

Ik hou van lieve dingen, leuke dingen.
Ik hou van pijn, sex met zweepjes.
Ik hou van ontbijt op bed, bloemetjes op tafel.
Ik hou van vernedering, onderdanigheid.
Ik hou van romantische etentjes, samen koken.
Ik hou van stoute fantasietjes, hete dromen.
Ik hou vooral van jou.
Lief en stout. Groot en klein.
Door dik en dun.

Mama, ik wil een speelkamer!

Dit prinsesje droomt van een mooi kasteel. Zo eentje dat je ziet in sprookjes. Heel groot, en met een ophaalbrug er om heen om de gevaarlijke monsters weg te houden. En ergens diep beneden, achter een loodzware houten deur wilt ze een speelkamer. Een donkere, enge kerker, enkel verlicht met kaarsen. Aan de vreselijke muren hangt een Andreas kruis om jaloers op te zijn. Zo eentje dat je ziet op foute websites.

Af en toe, als dit prinsesje braaf is geweest, wordt ze daar beloond en tegelijk gestraft. Of was het nu omgekeerd? Dan neemt hij haar roze kleedje af en kleedt hij haar als een sletje, zijn sletje. Geen roze pantoffeltjes maar hoge zwarte hakken en een strakke string. Of gewoon helemaal naakt. Gewoon waar hij zin in heeft, want zij heeft even geen mening.

Ze droomt van sterk en onafhankelijk zijn. Daar geniet ze van en dat zal ze ook zijn. Vaak is haar Meester eventjes niet haar Meester, maar haar beste vriend en minnaar, knuffelbeer en kok. Dan is hij haar grote droomprins, die ervoor zorgt dat ze samen de eerste prijs wegkapen op jaarlijks bal en brengt hij haar elke zondag feestelijk ontbijt op bed.

Dit prinsesje zal nooit houden van klein en onderdanig zijn, gewoon zomaar, omdat iemand het wilt. Er is slechts één iemand in haar prinsessenwereldje waarvoor ze haar prinsessenmaskertje afneemt. Alleen diegene met het unieke gouden sleuteltje bezit genoeg magische krachten om samen met haar de weg te vinden naar haar prinsessenspeelkamer. Zo eentje die je alleen maar ziet in je dromen.

Wie ben jij?

Wie ben jij? fluister ik zachtjes. Hij kijkt me verschrikt aan, fronst zijn wenkbrauwen. Ik ben bang maar hij knuffelt me, trekt me dicht tegen zich aan. Het voelt vreemd om bij een naakte man in bed te liggen, niet wetende hoe je er terecht gekomen bent, wat er vooraf ging, of wie hij is. Ik ben je liefje, antwoordt hij. Maar ik geloof hem niet en schud mijn hoofd. Gevangen door angst kruip ik diep weg onder de dekens, hopend dat de verklaring voor dit alles snel zal komen.

Dan zie ik foto's aan de muur. Mooie beelden van ons, hij en ik samen. We lachen, kijken verliefd naar elkaar. Met veel moed draai ik me weer om en kijk hem diep in de ogen. Een lief lachje verschijnt op mijn gezicht. Mijn mondhoeken krullen. Een gevoel van herkenning. Maar het blijft vaag, enkele flarden herinneringen razen door mijn gedachten. Ken ik hem of toch niet? Zijn blik maakt me bang en zorgt voor verwarring.

Mijn ogen vallen dicht van vermoeidheid. Ik probeer er tegen te vechten maar het is hopeloos, mijn energie is gewoon op. Ik ben dood. Angstig laat ik alles over me heen komen en kruip ik dicht tegen zijn warme lichaam. Hij is het enige waarop ik kan vertrouwen in deze donkere griezelige, onherkenbare kamer. Hij is mijn onbekende rots in de branding.

Iets later ontwaak ik weer, hij nog steeds trouw naast mij. Zijn doordringende blik maakt me niet meer bang maar juist heel gelukkig. Ik wil hem doodknuffelen. Zo verschrikkelijk dankbaar ben ik hem! Hij heeft me nooit losgelaten, me steeds blijven strelen en geruststellen. Hij, mijn stoere-prins-op-het-witte-paard-liefje, ik, zijn klein-soms-braaf-soms-stout-prinsesje-liefje. Wij samen veilig bij elkaar, voor eventjes gewapend tegen de enge wereld van het spelen.

Ja, ook wij geloven wel eens in sprookjes...

"Maar straf is voor haar ook beloning"

Mijn Meester schreef...

Zozo... wat ga ik vandaag met mijn speeltje doen...
Ze zit daar braaf in de hoek. Opgekleed in haar korset, string, kousen en hakken.
Mijn halsbandje om, het teken dat ze mijn eigendom is.
Ze is veel te braaf geweest om haar te straffen. Maar straf is voor haar ook beloning.
Ik laat haar de zweep halen. Ze komt die braaf op haar knietjes aanbieden.
Ik laat haar weer even wachten, om haar te plagen. Ik zie dat ze ongeduldig wordt, maar ze houdt zich in.
Dan neem ik de zweep aan en beveel haar in positie te gaan staan. Ze weet al lang waar en hoe ze moet staan, en ze bereid zich mentaal voor op de slag van de zweep op haar billen.
Ik kom naar haar toe, de zweep los in de hand. Plagend en strelend gaan mijn handen over haar lijf. Mijn eigendom.
En dan ineens PETS!
Rode striemen op haar billen.
Ongenadig bewerk ik haar met de zweep. Haar billen zien het ergste af, haar schouders en borsten krijgen ook slagen.
Ze hijgt en kreunt, ze heeft soms moeite om te blijven staan, maar moedig doorstaat ze mijn slagen.
En dan is het gedaan, ik neem haar vast en knuffel haar.
Mijn lieve slavin.
Ik pak haar op en draag haar naar bed. Met een paar touwtjes leg ik haar vast in de positie die ik wil. Een balletje in haar mond maakt het af. Ze is druipnat, ze verlangt ernaar gebruikt te worden, ze weet waarvoor ze dient.
Ik neem haar hard, ruw, genadeloos. Ik gebruik haar. Ze is van mij.

*stuiter stuiter*

En dan wil je zo enorm graag spelen, maar het kan niet. Geen tijd. Geen plaats. Geen mogelijkheid. Je snapt het, je kan volgen in de rationele en logische redenering, toch word je gek van verlangen. Niets aan te doen. Je lichaam vraagt om uitdaging, je gedachten om vernedering. Op zo'n momenten zou je werkelijk alles doen om die gevoelens te bevredigen en dat is moeilijk. Je voelt jezelf emotioneel worden. Helemaal verward, niet wetend wat je er aan moet doen.

De ander houdt je tegen, houdt je met beide voetjes op de grond, uit bescherming voor jezelf, maar het helpt niet. Het lijkt wel alsof het allemaal nog een beetje erger wordt. De tranen rollen over je wangen. De eenzaamheid overvalt je. En de ander lijkt het niet helemaal te begrijpen. Jij voelt je onbegrepen, hij reageert boos. Jij overdrijft en hij minstens evenveel, terwijl je weet dat je morgen weer veilig in zijn armen kan liggen. Maar dat is nu even niet.

Daar zijn de schuldgevoelens al. Die overheersen je nog het meeste van allemaal. Had je je maar wat meer ingehouden denk je dan. Had je maar jezelf wat meer onder controle gehouden. Al die moeilijke dingen in je leven kan je wel tot een goed einde brengen maar dit niet? Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Je twijfelt keihard aan jezelf. Doe je dit wel goed? Waarom kan je dit niet aan? Wat zorgt ervoor dat je het af en toe zo moeilijk hebt? Is het verlangen te groot? Vraag het teveel jou?

Bdsm is lief. Het is mooi en aantrekkelijk. Oftewel verslavend. Maar zijn alle leuke dingen dat niet een beetje? Waarom dit dan nog meer dan al die andere? Omdat die rare dingen waar je zo van houdt gewoon zo verschrikkelijk fijn zijn. Het is geweldig, onbeschrijfelijk fantastisch. Je wilt steeds meer, gaat steeds verder en als dat door omstandigheden opeens vermindert, loop je eventjes verloren. Je moet opnieuw op zoek naar een nieuw evenwicht, jezelf verplichten te wennen aan het andere ritme. Dat hoeft per definitie niet slecht of negatief te zijn, toch heb je eventjes tijd nodig om er weer aan gewoon te worden. Niet meer dan dat. Het komt goed, daar ben je zeker van.

En dan besef je weer... Stuiteren is leuk, maar niet altijd.

Waarom met kaarsen spelen leuk is

Kaarsen. Het symbool van een romantisch etentje. Flakkerende vlammetjes die in de ogen van een verliefd koppeltje weerkaatsen. Griezelig donker, maar net gezellig licht genoeg. Vingers die de hand van de ander strelen. Lippen die elkaar zoeken, tongen die elkaar aftasten.

Ofwel: een meisje op een koude vloer, met haar polsen vastgebonden aan een angstaanjagend grote tafel. Boven haar torent een gemene Meester uit. Het kleine meisje is geblinddoekt maar ze voelt zijn aanwezigheid.

Opeens zijn daar kleine hete plekjes op haar buik. Ze branden en doen pijn, en tegelijk kreunt ze van genot. Het voelt alsof er duizend kleine naaldjes op gevoelige plaatsjes prikken. Ze wil het uitschreeuwen, boos zijn op hem, hij die haar zo laat afzien. Maar ze geniet. Van de pijn, de onderwerping, het onvoorspelbare. Van hem, hij die haar dit alles gunt. Hij die de volgende keer ijsblokjes zal gebruiken om dit alles nog erger te maken.

De eerste keer is eng

Voor de allereerste keer iets doen is best eng. Denk maar aan je eerste keer naar de lagere school. En enkele jaartjes later naar de grote middelbare school... En daarna begint het pas. De puberteit. Verliefd zijn. Kriebeltjes. En al die andere enge eerste keren.

Ik heb zo de indruk dat dit bij de meesten onder ons stapje per stapje gaat. Een kus. Een aanraking. Wat gefriemel en gefrunnik. Een lief streeltje. En dan stilaan op verkenning gaan.

Maar wat als al die dingen allemaal heel opeens gebeuren. Wat als je eerste kus maar enkele weken verwijderd is van je eerste touwtje. En je eerste orgasme heel snel gevolgd wordt door je eerste blauwe plek. Dat is pas eng. En tegelijk zo geweldig.

D/s of vanilla?

We worden alsmaar meer D/s stelden we vast. Het valt op. Voor ons toch. Maar is dat ook erg?

Is het omdat we meer spelen? Meer samen zijn? Langer samen zijn? Waarschijnlijk moeten we ons daar niet te veel zorgen om maken, toch doen we het stiekem. Bang omdat we niet goed bezig zouden zijn? Schrik voor het onbekende? Angst om te veel D/s en te weinig vanilla te zijn? Of gewoon onzekerheid? Te veel vragen stellen bij wat goed voelt? :-)

Misschien is het gewoon zo gegroeid omdat wij zo zijn, omdat het past bij ons. Klinkt toch mooi, niet? Waarin verschillen wij van andere koppels, vraag ik me soms af. Wat doen twee verliefde mensen in de tijd waarin wij spelen? Moeilijk om te zeggen, want iedere relatie is anders. Is de onze dan sterker of in ieder geval anders? Misschien. Misschien ook niet.

Het voelt gewoon goed, nog meer zelfs, voor ons voelt het normaal. Af en toe lekker klef, romantisch en knuffelig zijn, af en toe ook even hij streng en ik onderdanig. Of iets daartussen. En de seks? Die is elke keer opnieuw geweldig, want we beleven onze fantasieën. Het blijft niet alleen maar bij hopen. Wij leven onze dromen en daar hoeven we ons niet voor te schamen.

Ik heb een masochistisch trekje, hij is een beetje sadistisch. En dat geeft vuurwerk. Maar het is meer dan dat. We zijn er ook voor elkaar als beste maatjes en doen samen leuke fijne dingen. En kleffe dingen. En romantische dingen. En gekke dingen. Het is niet de D/s dat het allemaal zo geweldig maakt, maar de combinatie van alles. En daar horen ook de minder goeie momenten bij. Traantjes van verdriet én traantjes door te veel zweepslagen.

Grenzen vervagen

Wat eerst angstaanjagend leek, is nu leuk. Wat altijd fout was, werd opeens goed. En wat ik mijn hele leven verafschuwde, daar geniette ik van. Mijn grenzen vervaagden beetje bij beetje, steeds meer. Het begon met onschuldig spelen met touw en ging verder met mooie leren boeien en een halsbandje. Kleurige wasknijpers en strakke tepelklemmen volgden snel, een pijnlijk zweepje ietsje later.

Van een gek maagdje naar een braaf subje. Of was het nu omgekeerd? Ik groeide en werd sterker, maar tegelijk ook onderdaniger. Een grote tegenstelling maar tegelijk ook niet. Mijn vriend werd ook mijn Meester en ik zijn eigendom. Maar niet altijd.

Soms ben ik zijn liefje, soms ook niet. Dan leg ik voor eventjes mijn lot in zijn handen en gehoorzaam ik blindelings zijn bevelen. Dan gebruikt hij me, vernedert hij me. Om daarna knuffelend in zijn beschermde armen, tegen zijn warme lichaam, weer met mijn voetjes op de grond te komen.

Wie ben ik?

Wie is het prinsesje dat schuil gaat achter deze roze blog-pagina? Laat ik beginnen bij het begin.

20 zomers geleden kwam er een klein meisje op de wereld met rood haar en leuke sproetjes. Ze groeide op in een tuin vol bloemetjes en een huis vol poppen. Elk jaar werd ze een beetje groter tot ze op dag één meter achtenzestig meette. Op die dag ontmoette ze haar prins vanuit haar luie zetel met haar roze laptop op de schoot. Precies vier weken later trok ze haar stoute schoenen aan, sprong ze op de trein en ontmoette ze hem in een vreemde stad. Hij was heel groot maar vooral heel lief. Ze werd al snel verliefd op hem. Op de meest romantische cliché-dag van het jaar kuste hij haar en sprongen ze samen in een relatie. En zo zette dit prinsesje haar eerste stapjes in de grote bdsm-wereld.