Waarom met kaarsen spelen leuk is

Kaarsen. Het symbool van een romantisch etentje. Flakkerende vlammetjes die in de ogen van een verliefd koppeltje weerkaatsen. Griezelig donker, maar net gezellig licht genoeg. Vingers die de hand van de ander strelen. Lippen die elkaar zoeken, tongen die elkaar aftasten.

Ofwel: een meisje op een koude vloer, met haar polsen vastgebonden aan een angstaanjagend grote tafel. Boven haar torent een gemene Meester uit. Het kleine meisje is geblinddoekt maar ze voelt zijn aanwezigheid.

Opeens zijn daar kleine hete plekjes op haar buik. Ze branden en doen pijn, en tegelijk kreunt ze van genot. Het voelt alsof er duizend kleine naaldjes op gevoelige plaatsjes prikken. Ze wil het uitschreeuwen, boos zijn op hem, hij die haar zo laat afzien. Maar ze geniet. Van de pijn, de onderwerping, het onvoorspelbare. Van hem, hij die haar dit alles gunt. Hij die de volgende keer ijsblokjes zal gebruiken om dit alles nog erger te maken.