D/s of vanilla?

We worden alsmaar meer D/s stelden we vast. Het valt op. Voor ons toch. Maar is dat ook erg?

Is het omdat we meer spelen? Meer samen zijn? Langer samen zijn? Waarschijnlijk moeten we ons daar niet te veel zorgen om maken, toch doen we het stiekem. Bang omdat we niet goed bezig zouden zijn? Schrik voor het onbekende? Angst om te veel D/s en te weinig vanilla te zijn? Of gewoon onzekerheid? Te veel vragen stellen bij wat goed voelt? :-)

Misschien is het gewoon zo gegroeid omdat wij zo zijn, omdat het past bij ons. Klinkt toch mooi, niet? Waarin verschillen wij van andere koppels, vraag ik me soms af. Wat doen twee verliefde mensen in de tijd waarin wij spelen? Moeilijk om te zeggen, want iedere relatie is anders. Is de onze dan sterker of in ieder geval anders? Misschien. Misschien ook niet.

Het voelt gewoon goed, nog meer zelfs, voor ons voelt het normaal. Af en toe lekker klef, romantisch en knuffelig zijn, af en toe ook even hij streng en ik onderdanig. Of iets daartussen. En de seks? Die is elke keer opnieuw geweldig, want we beleven onze fantasieën. Het blijft niet alleen maar bij hopen. Wij leven onze dromen en daar hoeven we ons niet voor te schamen.

Ik heb een masochistisch trekje, hij is een beetje sadistisch. En dat geeft vuurwerk. Maar het is meer dan dat. We zijn er ook voor elkaar als beste maatjes en doen samen leuke fijne dingen. En kleffe dingen. En romantische dingen. En gekke dingen. Het is niet de D/s dat het allemaal zo geweldig maakt, maar de combinatie van alles. En daar horen ook de minder goeie momenten bij. Traantjes van verdriet én traantjes door te veel zweepslagen.