Wie ben jij?

Wie ben jij? fluister ik zachtjes. Hij kijkt me verschrikt aan, fronst zijn wenkbrauwen. Ik ben bang maar hij knuffelt me, trekt me dicht tegen zich aan. Het voelt vreemd om bij een naakte man in bed te liggen, niet wetende hoe je er terecht gekomen bent, wat er vooraf ging, of wie hij is. Ik ben je liefje, antwoordt hij. Maar ik geloof hem niet en schud mijn hoofd. Gevangen door angst kruip ik diep weg onder de dekens, hopend dat de verklaring voor dit alles snel zal komen.

Dan zie ik foto's aan de muur. Mooie beelden van ons, hij en ik samen. We lachen, kijken verliefd naar elkaar. Met veel moed draai ik me weer om en kijk hem diep in de ogen. Een lief lachje verschijnt op mijn gezicht. Mijn mondhoeken krullen. Een gevoel van herkenning. Maar het blijft vaag, enkele flarden herinneringen razen door mijn gedachten. Ken ik hem of toch niet? Zijn blik maakt me bang en zorgt voor verwarring.

Mijn ogen vallen dicht van vermoeidheid. Ik probeer er tegen te vechten maar het is hopeloos, mijn energie is gewoon op. Ik ben dood. Angstig laat ik alles over me heen komen en kruip ik dicht tegen zijn warme lichaam. Hij is het enige waarop ik kan vertrouwen in deze donkere griezelige, onherkenbare kamer. Hij is mijn onbekende rots in de branding.

Iets later ontwaak ik weer, hij nog steeds trouw naast mij. Zijn doordringende blik maakt me niet meer bang maar juist heel gelukkig. Ik wil hem doodknuffelen. Zo verschrikkelijk dankbaar ben ik hem! Hij heeft me nooit losgelaten, me steeds blijven strelen en geruststellen. Hij, mijn stoere-prins-op-het-witte-paard-liefje, ik, zijn klein-soms-braaf-soms-stout-prinsesje-liefje. Wij samen veilig bij elkaar, voor eventjes gewapend tegen de enge wereld van het spelen.

Ja, ook wij geloven wel eens in sprookjes...