*stuiter stuiter*

En dan wil je zo enorm graag spelen, maar het kan niet. Geen tijd. Geen plaats. Geen mogelijkheid. Je snapt het, je kan volgen in de rationele en logische redenering, toch word je gek van verlangen. Niets aan te doen. Je lichaam vraagt om uitdaging, je gedachten om vernedering. Op zo'n momenten zou je werkelijk alles doen om die gevoelens te bevredigen en dat is moeilijk. Je voelt jezelf emotioneel worden. Helemaal verward, niet wetend wat je er aan moet doen.

De ander houdt je tegen, houdt je met beide voetjes op de grond, uit bescherming voor jezelf, maar het helpt niet. Het lijkt wel alsof het allemaal nog een beetje erger wordt. De tranen rollen over je wangen. De eenzaamheid overvalt je. En de ander lijkt het niet helemaal te begrijpen. Jij voelt je onbegrepen, hij reageert boos. Jij overdrijft en hij minstens evenveel, terwijl je weet dat je morgen weer veilig in zijn armen kan liggen. Maar dat is nu even niet.

Daar zijn de schuldgevoelens al. Die overheersen je nog het meeste van allemaal. Had je je maar wat meer ingehouden denk je dan. Had je maar jezelf wat meer onder controle gehouden. Al die moeilijke dingen in je leven kan je wel tot een goed einde brengen maar dit niet? Hoe is dat in godsnaam mogelijk? Je twijfelt keihard aan jezelf. Doe je dit wel goed? Waarom kan je dit niet aan? Wat zorgt ervoor dat je het af en toe zo moeilijk hebt? Is het verlangen te groot? Vraag het teveel jou?

Bdsm is lief. Het is mooi en aantrekkelijk. Oftewel verslavend. Maar zijn alle leuke dingen dat niet een beetje? Waarom dit dan nog meer dan al die andere? Omdat die rare dingen waar je zo van houdt gewoon zo verschrikkelijk fijn zijn. Het is geweldig, onbeschrijfelijk fantastisch. Je wilt steeds meer, gaat steeds verder en als dat door omstandigheden opeens vermindert, loop je eventjes verloren. Je moet opnieuw op zoek naar een nieuw evenwicht, jezelf verplichten te wennen aan het andere ritme. Dat hoeft per definitie niet slecht of negatief te zijn, toch heb je eventjes tijd nodig om er weer aan gewoon te worden. Niet meer dan dat. Het komt goed, daar ben je zeker van.

En dan besef je weer... Stuiteren is leuk, maar niet altijd.