14 februari

Bijna negen maandjes geleden betoverde een prins zijn prinsesje met een kus. En ja hoor, net zoals in de sprookjes... In het prille begin wist geen van beide wat ze moesten aanvangen met die rare kantjes en vreemde gevoelens. Het prinsesje ontdekte dat ze het fijn vond om af en toe klein en hulpeloos te zijn voor haar grote liefde. Ze leerde niet alleen knopjes in haar hoofd afzetten maar vooral heel erg genieten van pijntjes en koudjes. Van kaarsjes en zweepjes. Van touwtjes en balletjes.

De eerst onzekere prins kwam opnieuw zijn dominante ik tegen. Je weet wel, dat erge kantje waardoor hij graag meisjes op de billen slaat. Hij werd ouder en tegelijk ook jonger, niet alleen sterker maar vooral veel groter. Figuurlijk dan toch. Met kleine en soms grote beetjes vond het koppeltje meer vertrouwen in elkaar. Op een dag was het zelfs zo groot dat het een gat in de wolken maakte en allemaal zonnestraaltjes te voorschijn toverde. Precies op dat speciale moment, gaf het prinsesje zichzelf aan haar prins, die vanaf toen ook haar Meester was. Opeens kon hij doen met haar waar hij zin in had. Spelen. Gebruiken. Pijn doen. Vernederen. Gek maken. Alles. Want ze is van hem. Helemaal.

Kleine meisjes worden groot

Zoals de aarde rond de zon draait, zo worden kleine meisjes groot. Grote kleine meisjes worden ook kleine grote slavinnetjes, die met grote ogen opkijken naar nog grotere Meesters. Maar ook andere kleine feitjes en grote waarheden mogen niet vergeten worden.

Elke morgen, wanneer de zon met kleine straaltjes boven de horizon uitspringt, drinken sommige mensen uit grote kopjes terwijl anderen moeten dienen als kleine bordjes. Op koude winterdagen krijgen stoute sletjes geen warme chocolademelk maar grote ijsblokjes als beloning. Want zoals straf gelijk is aan beloning, zo is koud even fijn als warm en klein even leuk als groot.

"Seksueel masochisme is een mensenrecht"

http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/737256/2009/03/03/Seksueel-masochisme-is-een-mensenrecht.dhtml

Koude en warme chocolademelk

Sommige mensen houden van warme chocolademelk. Anderen hebben liever koude. Of gewoon beide. Waarom? Gewoon. Omdat het zo is. Sommige kleine meisjes houden van kriebelende veertjes. Andere hebben liever petsende zweepjes. Geef mij maar beide. Daarom. Omdat het leuk is.

Ik hou van sex met zweepjes

Ik hou van lieve dingen, leuke dingen.
Ik hou van pijn, sex met zweepjes.
Ik hou van ontbijt op bed, bloemetjes op tafel.
Ik hou van vernedering, onderdanigheid.
Ik hou van romantische etentjes, samen koken.
Ik hou van stoute fantasietjes, hete dromen.
Ik hou vooral van jou.
Lief en stout. Groot en klein.
Door dik en dun.

Mama, ik wil een speelkamer!

Dit prinsesje droomt van een mooi kasteel. Zo eentje dat je ziet in sprookjes. Heel groot, en met een ophaalbrug er om heen om de gevaarlijke monsters weg te houden. En ergens diep beneden, achter een loodzware houten deur wilt ze een speelkamer. Een donkere, enge kerker, enkel verlicht met kaarsen. Aan de vreselijke muren hangt een Andreas kruis om jaloers op te zijn. Zo eentje dat je ziet op foute websites.

Af en toe, als dit prinsesje braaf is geweest, wordt ze daar beloond en tegelijk gestraft. Of was het nu omgekeerd? Dan neemt hij haar roze kleedje af en kleedt hij haar als een sletje, zijn sletje. Geen roze pantoffeltjes maar hoge zwarte hakken en een strakke string. Of gewoon helemaal naakt. Gewoon waar hij zin in heeft, want zij heeft even geen mening.

Ze droomt van sterk en onafhankelijk zijn. Daar geniet ze van en dat zal ze ook zijn. Vaak is haar Meester eventjes niet haar Meester, maar haar beste vriend en minnaar, knuffelbeer en kok. Dan is hij haar grote droomprins, die ervoor zorgt dat ze samen de eerste prijs wegkapen op jaarlijks bal en brengt hij haar elke zondag feestelijk ontbijt op bed.

Dit prinsesje zal nooit houden van klein en onderdanig zijn, gewoon zomaar, omdat iemand het wilt. Er is slechts één iemand in haar prinsessenwereldje waarvoor ze haar prinsessenmaskertje afneemt. Alleen diegene met het unieke gouden sleuteltje bezit genoeg magische krachten om samen met haar de weg te vinden naar haar prinsessenspeelkamer. Zo eentje die je alleen maar ziet in je dromen.

Wie ben jij?

Wie ben jij? fluister ik zachtjes. Hij kijkt me verschrikt aan, fronst zijn wenkbrauwen. Ik ben bang maar hij knuffelt me, trekt me dicht tegen zich aan. Het voelt vreemd om bij een naakte man in bed te liggen, niet wetende hoe je er terecht gekomen bent, wat er vooraf ging, of wie hij is. Ik ben je liefje, antwoordt hij. Maar ik geloof hem niet en schud mijn hoofd. Gevangen door angst kruip ik diep weg onder de dekens, hopend dat de verklaring voor dit alles snel zal komen.

Dan zie ik foto's aan de muur. Mooie beelden van ons, hij en ik samen. We lachen, kijken verliefd naar elkaar. Met veel moed draai ik me weer om en kijk hem diep in de ogen. Een lief lachje verschijnt op mijn gezicht. Mijn mondhoeken krullen. Een gevoel van herkenning. Maar het blijft vaag, enkele flarden herinneringen razen door mijn gedachten. Ken ik hem of toch niet? Zijn blik maakt me bang en zorgt voor verwarring.

Mijn ogen vallen dicht van vermoeidheid. Ik probeer er tegen te vechten maar het is hopeloos, mijn energie is gewoon op. Ik ben dood. Angstig laat ik alles over me heen komen en kruip ik dicht tegen zijn warme lichaam. Hij is het enige waarop ik kan vertrouwen in deze donkere griezelige, onherkenbare kamer. Hij is mijn onbekende rots in de branding.

Iets later ontwaak ik weer, hij nog steeds trouw naast mij. Zijn doordringende blik maakt me niet meer bang maar juist heel gelukkig. Ik wil hem doodknuffelen. Zo verschrikkelijk dankbaar ben ik hem! Hij heeft me nooit losgelaten, me steeds blijven strelen en geruststellen. Hij, mijn stoere-prins-op-het-witte-paard-liefje, ik, zijn klein-soms-braaf-soms-stout-prinsesje-liefje. Wij samen veilig bij elkaar, voor eventjes gewapend tegen de enge wereld van het spelen.

Ja, ook wij geloven wel eens in sprookjes...